BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Θα θελα να ήσουνα εδώ


Θα 'θελα να ήσουνα εδώ
ένα βράδυ ακόμα τελευταίο
Θα 'θελα κι απόψε να σε δω
Της ζωής μου πρόσωπο μοιραίο

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ
κι όλο επανέρχομαι

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και σε θέλω ψέμα μου
σαν την νικοτίνη που κυλά
μέσα από το αίμα μου

Θα 'θελα να ήξερα γιατί
έκανες κομμάτια το όνειρο σου
θα 'θελα να ξέρεις πως εσύ
πρόδωσες τρελή τον εαυτό σου

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ
κι όλο επανέρχομαι

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και σε θέλω ψέμα μου
σαν την νικοτίνη που κυλά
μέσα από το αίμα μου

Θα 'θελα να ήσουνα εδώ
Τώρα που σου τα 'χω μαζεμένα
Για να σου θυμίσω μία στιγμή
Πόσα έχω κάνει εγώ για σένα..

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Όταν ήμουν παιδί...


Όταν ήμουν παιδί είχα φτιάξει ένα δικό μου ουρανό.
Αυτός ο ουρανός είχε το δικό μου ήλιο.
Αυτόν τον ήλιο τον μοιραζόμουνα μόνο με τα δικά μου πουλιά.
Τα χρυσά του κεντίδια τα καμάρωνα μόνο εγώ και τα πουλιά.
Ο δικός μου ουρανός δεν είχε ποτέ σύννεφα γι' αυτό ποτέ δεν έβρεχε, ποτέ δεν άστραφτε, ποτέ δε βρόνταγε.
Στις παιδικές μου χούφτες κρατούσα λίγο νερό για να ξεδιψούν τα πουλιά του και στην ποδιά μου ψίχουλα για να χορταίνουν τα φιλαράκια μου.
Αυτός ο ήλιος και αυτά τα πουλιά ήταν δικά μου, κανείς δεν μπορούσε να μου τα πάρει.
Όταν ήμουν παιδί είχα φτιάξει και ένα δικό μου κήπο, με παρτέρια ασβεστωμένα, με λογής -- λογής λουλούδια και είχε πράσινο χορτάρι.
Κυλιόμουν πάνω του και με τα λουλούδια μιλούσα.
Λέγαμε αστεία, γελούσαμε, ποτέ παράπονο δεν είχα κι ούτε είχανε.
Στον κήπο μου προσευχόμουνα γονατιστή και ο κήπος μου παράδεισος γινότανε.
Όταν ήμουνα παιδί δεν ήξερα τίποτα από τους ουρανούς και τους κήπους της ζωής. Ούτε για αρπαχτικά πουλιά, ούτε για κισσούς που σκοτεινιάζουν τα παράθυρα του κόσμου των μεγάλων.
Και όταν μεγάλωνα, προσπαθούσα να συνηθίσω τους ουρανούς και τους κήπους με τους νόμους των μεγάλων.
Βράχηκα, γιατί οι ουρανοί αυτοί κατακλυσμούς έφεραν και στη δική μου ζωή.
Και τα πουλιά του γεράκια ήτανε που τρώγανε σάρκες κι όχι ψίχουλα.
Αχ, και τι δε θα έδινα πάλι παιδί να γινόμουνα.
Τον ουρανό και τον κήπο μου να ξανάβλεπα.
Τα πουλάκια μου να ξεδιψούσανε με το νεράκι της αθωότητάς μου εκείνης.
Στον κήπο μου το κορμάκι μου να ξανακύλαγα στην καταπράσινη χλόη του.
Με τα λουλούδια αστεία να λέγαμε και πάλι να γελούσαμε όπως τότε.
Θέλω τον παλιό μου κήπο, θέλω τον παλιό μου ουρανό.
Θέλω εκείνες τις εικόνες που με γαλήνευαν, θέλω εκείνες τις πλαγιές που λαχάνιαζα όταν έτρεχα.
Θέλω εκείνο το παιδί πάλι να συναντήσω και να το μαλώσω που βιάζεται να μεγαλώσει.

στίχοι της Άννας Μπιθικώτση





Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ένα παραμύθι...

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό, κάποιος που έγραφε παραμύθια...
Για μια κοπέλα μιλούσε σε μια χώρα μακρινή...
Πέρα από την φαντασία..
Την έπλασε όπως ήθελε..
Ψηλή μελαχρινή, με μακριά μαύρα μαλλιά..
Την έλεγε νεράιδα γιατί ήταν τόσο εκτυφλωτικά ωραία που το φεγγάρι θάμπωνε όταν την έβλεπε και κοκκίνιζε από την ζήλια.
Τα έφερε η ζωή, το φεγγάρι και η νεράιδα να σμίξουν
και ο παραμυθάς έμεινε να προσέχει στις κινήσεις της σελήνης, και τα χορευτικά της όμορφης νεράιδας.
Κάθε σκιά στο φεγγάρι ήταν ένα της χαμόγελο.
Κάθε του όνειρο, ήταν με ένα ταξίδι της.
Του έστελνε τραγούδια με ένα τρόπο μοναδικά ήσυχο και
νυχτερινό.
Μόνο με την σιωπή της.
Ανάμεσα από τα φύλλα των δένδρων, την μυρωδιά του γιασεμιού
και τις κραυγές από τα νυχτοπούλια.
Αυτά τα τραγούδια που μόνο εκείνη μπορούσε να δώσει στην
ψυχή του.
 
από e magazino
φωτογραφία της Nene Thomas
http://www.neraidokiklos.gr
από νεραιδοκλέφτρα!
 

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

από σένα για μένα...θυμάσαι....




ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΑ...
ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΝΥΧΤΩΝΕ ΚΟΙΤΑΖΑ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ.... ΜΕΓΑΛΩΝΑ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ...ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΦΩΤΙΖΕ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΜΟΥ .... ΚΑΙ ΕΔΙΩΧΝΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ... ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΣΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ...ΤΑ ΠΟΝΟ ΜΟΥ... ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ... ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ..... ΕΓΙΝΕ ΦΙΛΟΣ....... ΕΤΡΕΧΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΤΟ ΠΙΑΣΩ.... ΑΝΕΒΑΙΝΑ ΨΗΛΑ ΣΤΙΣ ΒΟΥΝΟΚΟΡΦΕΣ ΝΑ ΤΟ ΑΓΓΙΞΩ.... ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΛΗΣΙΑΣΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΑΣΩ....ΑΥΤΟ ΕΦΕΥΓΕ ΠΟΙΟ ΜΑΚΡΥΑ.... ΗΤΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΠΙΑΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ......

στη σκιά του ονείρου - Άννα Μπιθικώτση



Οταν κάποτε δεις τους ζητιάνους να καίνε τα κουρέλια τους, έναν άνεργο να αγοράζει τσιγάρα, παραμύθια να φορούν τα καλά τους, την Ιστορία να βγαίνει από την πόρτα για να δει τις σελίδες της να περπατούν, γύρη από χρυσαφένιο νερό, να καίνε κάρβουνα για να ζεσταθούν παιδιά που παγώνουν, τότε θα πει ότι βγήκε ο ήλιος της δικαιοσύνης πάνω από τον πλανήτη Γη.
Τότε θα πει πως βγήκαν τα κορίτσια και τ' αγόρια στο σεργιάνι με τα χρωματιστά τους ποδήλατα.
Και τότε σκέψου, θυμήσου, ονειροπόλησε ξαπλωμένος, φίλε μου, σε μια γαλέρα γιατί θα 'χεις κι εσύ ξαναγίνει άνθρωπος. Και μετά χτίσε σχολεία, μην επιτρέψεις ξανά να ματώσει κανείς τα παιδικά ποτάμια.
Ξαναπλάσε τον κόσμο από την αρχή.
Ξαναλούσου με τα ασημένια γέλια των κυμάτων.
Κυνήγησε νεράιδες στα όνειρά σου.
Δες τι όμορφη που είναι η ζωή.
Δες, ακόμα και οι πεταλούδες ξέρουν να φτιάχνουν κεντήματα.
Γι' αυτό τραγούδα, τραγούδα και χόρευε και μετά καλόπιασε το τραπέζι της αδελφοσύνης.
Έλα μαζί, λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, ληστές, αδικημένοι, προδομένοι, εχθροί και φίλοι, να γίνουμε ένα.
Μια αγκαλιά, μια μουσική.
Έλα κοντά μου.
Μη φοβάσαι, δεν είμαι φωτιά.
Έλα κοντά μου.
Αλήθεια σου λέω, δεν είμαι άνεμος.
Έλα κοντά μου, κι ας μην είμαι λιμάνι να σου τάξω απανεμιά, έλα αν θες κάτω από τη σκιά του ονείρου και της ελπίδας μου μαζί να ακούσουμε το τραγούδι της ζωής που ακόμα επιμένω να την περιμένω να μου χτυπήσει την πόρτα και να μου πει.
«Όλα όσα έγραψες σ' αυτό το χαρτί δεν θα αργήσουν να 'ρθουν, η μέρα τούτη δεν θα αργήσει...».
Στο πείσμα των άλλων όσο ζω θα περιμένω, άλλωστε τι κοστίζει η αναμονή;
Τι κοστίζει η ελπίδα;
Όλα είναι δωρεάν, ακόμα και το όνειρο... μόνο που αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει!..

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

"The Unicorn"

"Faery Queen"