Όταν ήμουν παιδί...

Όταν ήμουν παιδί είχα φτιάξει ένα δικό μου ουρανό.
Αυτός ο ουρανός είχε το δικό μου ήλιο.
Αυτόν τον ήλιο τον μοιραζόμουνα μόνο με τα δικά μου πουλιά.
Τα χρυσά του κεντίδια τα καμάρωνα μόνο εγώ και τα πουλιά.
Ο δικός μου ουρανός δεν είχε ποτέ σύννεφα γι' αυτό ποτέ δεν έβρεχε, ποτέ δεν άστραφτε, ποτέ δε βρόνταγε.
Στις παιδικές μου χούφτες κρατούσα λίγο νερό για να ξεδιψούν τα πουλιά του και στην ποδιά μου ψίχουλα για να χορταίνουν τα φιλαράκια μου.
Αυτός ο ήλιος και αυτά τα πουλιά ήταν δικά μου, κανείς δεν μπορούσε να μου τα πάρει.
Όταν ήμουν παιδί είχα φτιάξει και ένα δικό μου κήπο, με παρτέρια ασβεστωμένα, με λογής -- λογής λουλούδια και είχε πράσινο χορτάρι.
Κυλιόμουν πάνω του και με τα λουλούδια μιλούσα.
Λέγαμε αστεία, γελούσαμε, ποτέ παράπονο δεν είχα κι ούτε είχανε.
Στον κήπο μου προσευχόμουνα γονατιστή και ο κήπος μου παράδεισος γινότανε.
Όταν ήμουνα παιδί δεν ήξερα τίποτα από τους ουρανούς και τους κήπους της ζωής. Ούτε για αρπαχτικά πουλιά, ούτε για κισσούς που σκοτεινιάζουν τα παράθυρα του κόσμου των μεγάλων.
Και όταν μεγάλωνα, προσπαθούσα να συνηθίσω τους ουρανούς και τους κήπους με τους νόμους των μεγάλων.
Βράχηκα, γιατί οι ουρανοί αυτοί κατακλυσμούς έφεραν και στη δική μου ζωή.
Και τα πουλιά του γεράκια ήτανε που τρώγανε σάρκες κι όχι ψίχουλα.
Αχ, και τι δε θα έδινα πάλι παιδί να γινόμουνα.
Τον ουρανό και τον κήπο μου να ξανάβλεπα.
Τα πουλάκια μου να ξεδιψούσανε με το νεράκι της αθωότητάς μου εκείνης.
Στον κήπο μου το κορμάκι μου να ξανακύλαγα στην καταπράσινη χλόη του.
Με τα λουλούδια αστεία να λέγαμε και πάλι να γελούσαμε όπως τότε.
Θέλω τον παλιό μου κήπο, θέλω τον παλιό μου ουρανό.
Θέλω εκείνες τις εικόνες που με γαλήνευαν, θέλω εκείνες τις πλαγιές που λαχάνιαζα όταν έτρεχα.
Θέλω εκείνο το παιδί πάλι να συναντήσω και να το μαλώσω που βιάζεται να μεγαλώσει.

στίχοι της Άννας Μπιθικώτση