Το τέλος μιας Αγάπης-Αννα Μπιθικώτση

Το ότι σε αγάπησα τι μπορεί να σημαίνει
ότι σ έχω ή ότι αντέχω;
Με καταδιώκει η φάρσα των λέξεων...
Δεν ρωτάω γιατί με εγκατέλειψες
Μόνο κεντάω στα άστρα τις στιγμές μας
για να μη χάσει το δρόμο το φεγγάρι σου και μου χαθείς...
Και αναρωτιέμαι γιατί πυροβόλησες το φως της ψυχής μου...
Ρωτάω γιατί τα τραγούδια είναι πιο οδυνηρά...
Και αυτά στα μάτια με κοιτούν και βουρκωμένα απαντούν...
«γιατί δεν τραγουδάει για σένα...»
Τώρα που εξαντλήθηκαν τα συναλλάγματα της τρυφερότητας σου και δεν γυρεύεις πια επίμονα τα μάτια μου, τώρα που απογυμνώθηκε η σάρκα από το σώμα μου
και δεν υπάρχει πια αντίσταση στον άνεμο,συλλέγω επίμονα τις αναπνοές σου και σου μιλώ με λέξεις που αποκτούν αλλιώτικες έννοιες και αυτές οι έννοιες είναι λίγες τόσες όσες χρειάζονται για να με βρίσκεις...
Ακριβή μου αγάπη με τα χαρτιά μου φτερά πουλιών
σου στέλνω εκείνα τα λόγια που ακόμα περιμένουν
τη κιθάρα και τα χείλη σου που φίλησα να τα τραγουδήσουν...

Με ένα χάρτινο σώμα σου χα φτιάξει αετό

Να πετάς και να παίζεις στο φεγγάρι κρυφτό

Κι από τότε σε ψάχνω στου ουρανού τα τοπία

Ήσουν βόρειο σέλας  της καρδιάς ουτοπία

Έλα απόψε κοντά μου κράτησε μου το χέρι

Νιώσε τον πυρετό μου δίκοπο μου μαχαίρι

Και πριν πούμε αντίο πριν κλειδώσουν τα χείλη

Πήγαινε με αητέ μου τελευταίο ταξίδι

Θεέ μου πόσο σ αγαπώ…